Η βράβευση ήρθε ως δικαίωση σε μια διαδρομή πολλών χρόνων. Ίσως και μια υπενθύμιση στον εαυτό μου ότι μάλλον κάνω κάτι καλά.
Διοργανώσεις όπως η συγκεκριμένη είναι πολύ σημαντικές για την δουλειά των φωτορεπόρτερ γιατί είναι ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα. Δεν είναι ένα «κλικ», υπάρχουν χίλιες σκέψεις από πίσω. Με την προβολή των εικόνων μας επιβραβεύεται η προσπάθειά μας και αποτελεί μια ηθική δικαίωση για όλους τους εργαζόμενους στον κλάδο κυρίως γιατί στην Ελλάδα σπάνια παίζουν τα ονόματά μας στις φωτογραφίες. Θα έλεγα ότι είναι η αναγνώριση μιας προσπάθειας όλων των φωτορεπόρτερ.

Την φωτογραφία που βραβεύτηκε την τράβηξα ενώ βρισκόμουν στην περιοχή της Ραφήνας, λόγω της θλιβερής επετείου για την φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Ενώ ήμουν στον δρόμο είδαμε με έναν συνάδελφο την φωτιά και πήγαμε να δούμε τι συνέβαινε. Υπήρχε πολύ μεγάλη ένταση εκεί, κανείς δεν είχε μάσκα και παντού υπήρχε καπνός. Ελικόπτερα της πυροσβεστικής πετούσαν και άνθρωποι έτρεχαν για να βοηθήσουν στην κατάσβεση της φωτιάς.
Σε μια κατάσταση όπως είναι μια πυρκαγιά την ώρα που φωτογραφίζεις δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς πάνω στην εικόνα. Όλα γίνονται γρήγορα. Όταν είδα την φωτογραφία μετά, συνειδητοποίησα το ενδιαφέρον που είχε και το γιατί τελικά την τράβηξα.
Μέσα από την συγκεκριμένη εικόνα βγαίνει μια ιδιότυπη δύναμη. Ο άνθρωπος βάζει την μπλούζα στο πρόσωπό του για να προστατευθεί από τον καπνό, ενώ ταυτόχρονα οι πυροσβέστες προσπαθούν να ελέγξουν τη φωτιά. Είναι δύο καταστάσεις που γίνονται ταυτόχρονα και αυτό κάνει την εικόνα ιδιαίτερα δυναμική.

Η συγκεκριμένη εικόνα τραβήχτηκε σε αγώνα ερασιτεχνικού ποδοσφαιρικού αγώνα στο πλαίσιο κάλυψης για αθλητικές εφημερίδες και sites. Ο αγώνας πραγματοποιήθηκε στο δημοτικό γήπεδο Αμπελοκήπων, στο οποίο για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω έχω βγάλει μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες μου σε αγώνες ερασιτεχνικών ομάδων.
Την φωτογραφία την είδα καλύτερα όταν ήρθε η ώρα να στείλω υλικό για δημοσίευση. Μου άρεσε πάρα πολύ αλλά δεν ήμουν σίγουρος εάν θα δημοσιευόταν γιατί δεν έδινε καθαρά τα στοιχεία μιας φωτογραφίας ειδησεογραφικού περιεχομένου όπως που, πως, τι.

Την επέλεξα για τον διαγωνισμό έχοντας στο μυαλό μου ότι κάπου εκεί έξω, πέρα από την εικόνα των «προβεβλημένων» πρωταθλημάτων, υπάρχει και μία σειρά από αθλήματα και διοργανώσεις που δεν έχουν την προβολή που αξίζει στους ανθρώπους που παλεύουν για αυτές. Η προσπάθεια των αθλητών είναι η ίδια, ο ζήλος τους καμιά φορά μεγαλύτερος και σίγουρα οι αμοιβές τους από μικρότερες ως ανύπαρκτες.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια της πορείας του Κ.Κ.Ε. στην Αθήνα με αφορμή την επίσκεψη του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών, Mike Pompeo. Η συγκέντρωση είχε δώσει κάλεσμα στο Σύνταγμα και θα γινόταν πορεία μέχρι την Αμερικανική Πρεσβεία. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ είχαν κλείσει με κλούβες την Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, που είναι ο πιο σύντομος δρόμος, με αποτέλεσμα η πορεία να αναγκαστεί να περάσει από την άλλη μεριά και να κάνει τον γύρο του Ζαππείου. Στην διαδρομή αυτή βρίσκεται το άγαλμα του Harry S. Truman, που παλαιότερα σε αντίστοιχη πορεία οι διαδηλωτές το είχαν ρίξει, ενώ εκείνη την ημέρα έριχναν μπογιές σε αυτό. Ορισμένοι συνάδελφοι και εγώ προχωρήσαμε θεωρώντας πως η ένταση είχε λάβει τέλος. Ενώ συνεχίζαμε, ακούστηκαν ήχοι από βόμβα κρότου λάμψης και τρέξαμε πίσω. Όταν φτάσαμε στο σημείο της σύγκρουσης το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ο διαδηλωτής της φωτογραφίας, ο οποίος πήρε φορά και πήδηξε στον αέρα περνώντας ακριβώς δίπλα μου.
Ενστικτωδώς σήκωσα την κάμερα και η επόμενη στιγμή ήταν αυτό το κλικ.